Zamek, kaplica, cmentarz i palcówka

Przez pół godziny robiłem za główną atrakcję Działynia, a że średnio mnie to bawiło, czym prędzej zabrałem się do drogi powrotnej. Korzystając ze sporego zapasu czasu i w miarę sympatycznej pogody obrałem kierunek na Bobrowniki. Ruiny dobrze mi znane, bodajże jakoś półtora roku temu miałem okazję wdrapywać się na ichniejsze mury, ale skoro i tak byłem w pobliżu, no to dawaj!

Wzniesiony pod koniec XIV wieku przez Zakon Krzyżacki, po Pierwszym Pokoju Toruńskim przyłączony do Polski stał się siedzibą starostów. Za jego obecny stan śmiało możemy winić Potop Szwedzki i jak to dość często bywa – okolicznych mieszkańców łakomych na źródło darmowej cegły. Właśnie, o cegłach za chwilę.

Wisła podpełzła niemal pod same mury, więc szwendanie ograniczyłem jedynie do wewnętrznej części ruin, a że z roku na rok człowiek robi się mądrzejszy i dostrzega więcej detali, o których wcześniej nie miał pojęcia, no to znalazłem. Wspomniana cegła. Palcówka.

Jakby jeszcze nie wiedzieli, czym jest i jak się robi, to tłumaczę i objaśniam. Palcówka, rodzaj cegły powszechnie używanej w średniowiecznym budownictwie ówczesnej Polski. Forma do jej wyrobu posiadała jedynie spód i boki, więc nadmiar gliny usuwano paluchami, tworząc przy tym charakterystyczne rowki. O, właśnie tak!

Aha, byłbym zapomniał. Będąc w Bobrownikach warto zahaczyć o pobliskie Stare Rybitwy. Dlaczego? Tuż przy drodze stoi niewielka kaplica ewangelicka z początków minionego stulecia, pamiątka po tutejszych osadnikach.

Kilkanaście metrów obok tablica informacyjna (to się chwali!) i pozostałości po zapomnianym już dziś cmentarzu. Tu czas zatrzymał się wraz z końcem II Wojny Światowej.

Wychodząc z krzaczorów w stronę Wisły i spoglądając na jej drugi brzeg widać kościółek w Przypuście, tam też warto zatrzymać się na chwilę.