Tylko w polu biały krzyż...

Zupełny przypadek sprawił, że sobotni poranek zacząłem od susów przez pole. Przejechaliśmy z Damianową właściwe skrzyżowanie i gdyby nie jej odwaga (a co tam, pojadę tą polną!), to pewnie za chwilę siedziałbym w samochodzie z książką przed nosem nie mając pojęcia o tym, co kryje się kilkaset metrów dalej.

Okrążyliśmy niewidoczne zza krzaczorów jezioro i już mieliśmy wyjechać na nieco bardziej cywilizowaną drogę, gdy pośrodku pola dojrzałem flagę. Co do cholery robi TAM ta flaga?! Moment, jest coś jeszcze, krzyż. Oho, ni chybi mogiła powstańcza!

Już miałem wyskakiwać z samochodu, ale czas i rzeczy ważniejsze nagliły, więc pojechaliśmy dalej. Za kilkanaście minut wracałem jednak z buta w stronę mogiły. Nosa do takich rzeczy to ja mam dobrego, więc nie pomyliłem się z jej powstańczą historią. Znalazł się też obelisk potwierdzający moje przypuszczenia.

Spod kamienia, wzdłuż jeziora, prowadzi ścieżka kończąca się na skraju pola – tuż przed brzozowym krzyżem i biało-czerwoną flagą. Ponoć chłop żywemu nie przepuści, a za skrawek ziemi łeb ukręci, więc nawet zbytnio nie zdziwiło mnie to, co zobaczyłem z bliska… aż cud, że nie rozorali wszystkiego w cholerę, bo i o takich przypadkach słyszałem.

Wrócę tu jeszcze ze zniczem i większym zapasem czasu, żeby zapoznać się z resztą historii, jakie kryje okolica. A z tego co zdążyłem się już zorientować, kryje ich całkiem sporo. Z resztą zobaczycie sami.