Środa w sobotę

Początkowo w planach był powrót w okolice Puszczy Pyzdrskiej po Taczanowskiego, jednak z braku dostatecznej ilości czasu przysiadłem w piątek do mapy szukając czegoś, co nie przeciągnie mnie aż tyle kilometrów i z czym wyrobię się w max trzy godziny. Alternatywa na sobotni wypad znalazła się niewiele kilometrów dalej, za to w całości skupiona w obrębie jednego miasta. Środy Wielkopolskiej.

Zbaczając na chwilę z kursu, zupełnym przypadkiem wyniuchałem nieistniejący od lat osiemdziesiątych cmentarz. Z gonickiej nekropolii pozostały zaledwie trzy destrukty nagrobków i obelisk przypominający jej istnienie.

Pół godziny później parkowałem w Środzie i dreptałem po pierwszą skrzynkę. Widoczna już z kilku kilometrów wieża ciśnień (1911 rok), pnie się w górę na wysokość 42 metrów i robi naprawdę duże wrażenie. Tuż obok galopuje generał J. H. Dąbrowski.

Spod wieży, ulicą Harcerską, udałem się pod pomnik poświęcony harcerzom ziemi średzkiej poległym podczas ostatniej wojny. W tym miejscu powstała też pierwsza z tutejszych drużyn. Ze skrzynką uporałem się w miarę szybko, cyknąłem kilka fotek (jedna od razu poleciała do Damianowej, która akurat grasowała ze swoją drużyną w Kole) i dałem dyla w stronę rynku.

Średzki rynek zaskoczył mnie całkiem pozytywnie! Otoczony wcale brzydkimi kamienicami, odchodzące od niego uliczki aż prosiły się by w nie zajrzeć. Lubię to!

Jedna ze wspomnianych uliczek, Krzyżowa, to pozostałość po dawnym szlaku komunikacyjnym. W tym miejscu przecinały się szlaki ze Śląska i Poznania do Lądu i na Mazowsze oraz z Gniezna do Małopolski przez Kalisz. Takie położenie sprawiło, że ówczesna Środa stanowiła istotny punkt na średniowiecznej mapie. W pobliżu znajduje się pomnik bohaterskiej Armii Poznań – skrzynka, która napsuła mi sporo nerwów, głównie dlatego, że kordy zupełnie nie chciały ze mną współpracować.

Zupełnie inaczej poszło z pomnikiem 700-lecia miasta. Tamtejszy kesz padł z marszu. Co ciekawe, sam pomnik do niedawna stał jeszcze w innym miejscu. Gdzie? Sprawdźcie sobie sami.

Spod pomnika udałem się do kolegiaty. Mury piętnastowiecznej budowli, jak to często bywa, wzniesiono w miejscu drewnianego kościoła.

  

Świątynia doczekała się licznych modyfikacji, a od końca XV wieku aż do czasów rozbiorów na jej terenie odbywały się sejmiki szlacheckie. Całkiem ciekawie prezentuje się tablica upamiętniająca zbrodnie katyńskie, którą wbudowano w jedną ze ścian okalającego kolegiatę muru.

Kolejne skrzynki, to wycieczka od pomnika do pomnika. Dwa szczególnie zapadną mi w pamięć. Pierwszy upamiętnia 21 ofiar rozstrzelanych 17 września '39.

Drugi, oddalony zaledwie o niecałe 200 metrów, przypomina o analogicznej zbrodni popełnionej trzy dni później.

Rozstrzelanych pochowano pośpiesznie wzdłuż nasypu kolejowego, a w 1945 ekshumowano i złożono w zbiorowej mogile Powstańców Wielkopolskich. Drogę pomiędzy wspomnianymi pomnikami pokonałem najprościej jak się dało – prosto przez pole. W pobliżu znajduje się jeszcze jeden w miejscu, gdzie w '39 zginęli pracownicy cukrowni.

Po serii pomników przyszła kolej na... kolej. Najpierw krótka wizyta pod wieżą ciśnień opanowaną przez hordy gołębi. Aż strach podejść bliżej murów, żeby nie oberwać w łeb ptasim gównem!

A chwilę później buchająca parą ciuchcia kolei wąskotorowej. Gdybym wiedział, że punkt o dwunastej lokomotywa ruszy z miejsca, przybyłbym na miejsce kilka minut wcześniej. Niestety załapałem się na ostatnie sekundy przed wjazdem do zajezdni.

Tłumy z peronu zniknęły, więc na spokojnie mogłem pozaglądać do wagonów i zabrać się za szukanie skrzynki. Z tym drugim nie poszło mi najlepiej, nie poratował nawet pomocny głos, który towarzyszył mi w zdobywaniu ścieżki.

Ostatnie kesze łapałem w pośpiechu, bo czas coraz bardziej naglił. A FINAŁ, to już zupełnie inna historia!

DZIĘKI!