Leśne opowieści cz.3

Grzyby. Dziadostwo, które od czasu do czasu zdarzy mi się zbierać i choć nie lubię łazić z nosem przy ziemi, to jednak zawsze jakiś dodatkowy pretekst by połazić po lesie. Znam się na nich tyle o ile, ale kilka podstawowych gatunków wyryte mam na przysłowiową blaszkę i póki co nikt nie wyciągnął kopyt po moich zbiorach. Nie jest źle.

Codziennie mijam kilkanaście samochodów rozlokowanych przy pobliskich lasach, przyszła więc kolei i na mnie. Każdy w miarę ogarnięty wie, że im wcześniej ruszyć na grzybobranie, tym więcej można upolować. Temu chwilę przed dziewiątą wbiłem w pierwszy zagajnik tratując po drodze kupkę odrzuconych przez kogoś robaczywek. Rychło w czas.

Po kilkunastu minutach prawie wlazłem na pierwszego borowika i znalazłem kilka mniejszych niedobitków ocalałych z wcześniejszych łowów. Durni grzybiarze łażą ino tam, gdzie las nie czai się na nich kolczastymi badylami i innym drapiącym badziewiem. Co innego ja. Ja z reguły wybieram najmniej dostępne miejsca, więc co mi tam podrapana morda i utytłane szmaty, grunt, że w koszyku przybyło.

I tak wciskam się coraz głębiej w te chaszcze, i tak brodzę w ciarachach zgarniając na siebie pajęczyny. Koszyk już prawie pełny, ale ja zachłanny jestem więc upycham dziadostwo ile wlezie, będzie Damianowa miała co suszyć i do gara wrzucić. Las z zewnątrz całkiem jeszcze letni, w głębi coraz bliżej mu do jesieni. Zielonego jakby mniej, żółty powoli zaczyna się panoszyć a i ptactwa znacznie ubyło. Wrzesień.

  

Na jednej z polan chałupa z białego kamienia. Naście lat temu zdarzało mi się zajrzeć na herbatę, jakieś piwo też się tutaj wypiło. Teraz pusto. Kilkaset metrów dalej pojawiła się za to kapliczka.

Inna niż większość, baa inna niż wszystkie w promieniu wielu kilometrów! Chciałoby się powiedzieć, że aż nie pasuje do tutejszych realiów, ale cieszy oko swoją skromnością. Ot figurka z drewna przybita do sosny... autor póki co dla mnie nie znany.