Leśne opowieści cz.2

Swojego czasu zdreptałem ten las na iks sposobów, od większych duktów poprzez mniejsze ścieżki a na bagnach skończywszy. Były to jeszcze czasy, gdy z przewodnikiem Collinsa za pazuchą uganiałem się za świstunkami, hajstrami i resztą skrzydlatego towarzystwa. Z czasem przewodnik poszedł w odstawkę, bo łeb napełnił się całą gamą świergotu i po pierwszej nutce zacząłem odróżniać trznadla od kowalika, wilgę od kopciuszka, gąsiorka od raniuszka i resztę fruwających gadzin. 

Sam las wielki nie jest. Nie jest nawet duży, ale od czasu do czasu zdarza mi się tam wrócić i zapuścić w krzaczory z czystego chyba sentymentu. Na przestrzeni lat wiele się tu zmieniło. Drzewa miejscami przetrzebili do granic przyzwoitości, a to wygrzebali jakieś sadzawki, czy z polany zrobili kolejny młodnik. Taki typowy las, który nie ma wiele do gadania z gośćmi wyposażonymi w piły i siekiery, ale dla nieuzbrojonego wędrowca jest całkiem gościnnym miejscem.

Przez dobre dwie godziny szlajałem się z dala od duktów, omijałem jednak wspomniane wcześniej bagna, bo brzęczące robactwo zjadłoby mnie bez skrupułów. Bagno odwiedzę na jesieni. W końcu jednak wylazłem z chaszczy i jak cywilizowany człowiek ruszyłem w wiadomym kierunku.

Dawniej nie było żadnego znaku, stał jedynie krzyż. Nie pamiętam tylko, czy metalowy, czy ten drewniany. A może oba? W 2007 roku, za sprawą ówczesnego wójta (chwali się!), powstało tu miejsce pamięci z prawdziwego zdarzenia. 

Ciała poległej piątki przeniesiono już wcześniej na cmentarz w Rdutowie, ale symboliczna mogiła nadal otoczona jest opieką i celem uczniów z pobliskiej podstawówki.