Milowy, czy Koniński?

Kolejne ze skrzynek, które od dłuższego czasu drażniły mnie swoją obecnością na mapie i mimo szczerych chęci nie poddały się i tym razem.  Co do jednej mam 99% pewności, że wsiąkła. Drugiej nie miałem okazji poszukać, bo umundurowana młodzieżówka ćwiczyła z zawzięciem musztrę akurat na współrzędnych. Ale nie ma tego złego, co by nie ten tego, więc w końcu miałem okazję zatrzymać się na dłużej w miejscu, które do tej pory tylko mijałem.

Powszechnie nazywany milowym, tak naprawdę nigdy nie pełnił podobnej funkcji. Stojący w Koninie kamienny słup, to najstarszy tego typu zabytek romański w naszym kraju, datowany na 1151 rok. Mierzący nieco ponad dwa i pół metra piaskowiec wyznacza połowę drogi między Kruszwicą a Kaliszem. Równo 52 kilometry.

Wokół jego powstania krąży niejedna zagadka. Wyryta na nim łacińska inskrypcja wspomina, jakoby fundatorem był niejaki komes Piotr. Problem w tym, że nikt nie ma bladego pojęcia, kim był ów Piotr. Może wojewoda i palatyn Bolesława Krzywoustego, Piotr Wszeborowic? A może szwagier naszego władcy, Piotr Włostowic? Tego raczej nie uda się już ustalić nikomu. Co do samej inskrypcji, to w przekładzie na nasze brzmi ona tak:

Roku Wcielenia Pańskiego 1151

do Kalisza z Kruszwicy tu prowadzi punkt,

wskazuje to formuła drogi i sprawiedliwości,

którą kazał uczynić komes palatyn Piotr

i starannie tę drogę przepołowił,

aby był go pamiętny,

racz każdy podróżny modlitwą prosić

łaskawego Boga.

Kolejną zagadką jest krzyż wmurowany w ścianę piętnastowiecznego kościoła św. Bartłomieja (fotki niestety nie zrobiłem, bo skupiłem swoją uwagę kilka metrów obok i mi ze łba wyleciało). Wiele wskazuje na to, iż jest to jeden z przydrożnych krzyży, które często towarzyszyły podobnym słupom. A może jednak pokutny? Diabli wiedzą.

Poza wspomnianym krzyżem wyniuchałem jeszcze ślady po łuku ogniowym i inne pamiątki z przeszłości.

Historia Konina sięga czasów, kiedy to książę Leszek syn Ziemowita zawieruszył się podczas polowania w okolicznych lasach. Widok odzianego w kosztowności gościa, a przede wszystkim same kosztowności, skusiły miejscowych smolarzy. Leszek pewnie nie uszedłby z życiem, gdyby nie tętent dzikich koni, które zmyliły bandziorów przekonanych o tym, że drużyna książęca nadciąga z odsieczą. Książę wdzięczny zwierzętom postanowił założyć w miasto, w herbie którego umieścił konia. Zapewne legenda swoje, a fachowe źródła swoje, ale bardziej dociekliwi mają od tego internet.

Konińska starówka nie zachwyca jakoś szczególnie, ot ratusz, kilka uliczek, kamienice i hybryda konia z człowiekiem… ale to już moje zdanie.

Źródło