Ksawerów

Ksawerów, to taki dziwny twór wciśnięty pomiędzy Łódź a Pabianice, którego koniec i początek wyznaczają totemy. Bez nich ciężko byłoby się połapać, że właśnie przejechało się z jednej granicy administracyjnej, do drugiej. Łęczyca ma diabły sterczące na rogatkach, tutaj są totemy. Do Ksawerowa przymierzałem się dwa razy. Jakoś po świętach, a jeszcze przed końcem roku, wykręciliśmy z Damianową na mały rekonesans, który zakończył się pięcioma skrzynkami na moim koncie. Jakieś wille, samolot na cokole, jeden ze wspomnianych totemów. Reszta musiała poczekać.

Kwiecień plecień, więc na samochodzie blisko dwadzieścia centymetrów białego dziadostwa, brama zasypana, ale jedziemy. Chwilę po dziesiątej padł pierwszy totem, a za kilka minut świdrowałem ślepiami pod OSP w Woli Zaradzyńskiej. Wiało, popadywało i paskudziło bez litości, więc biegiem do samochodu i po następne kesze. Wielka biedronka, Matka Boska, rogatki… szło tak elegancko, że w końcu musiało się coś spierdzielić. Baterie w garminie padły kilkaset metrów przed kolejną skrzynką. Sklep. Trzeba znaleźć sklep. W pierwszym lepszym zakupiłem baterie, jak to stwierdziła kobitka za kasą „paluszki, sztuków dwie” i ruszyliśmy dalej.

Przyczajka pod Urzędem Gminy, szybkie capnięcie przy rondzie i wio na Handlową. Burtona lubię, nawet bardzo, więc płot Pani Katarzyny spodobał mi się fest. Swoją drogą, to jedyne dwie fotki, które tego dnia zrobiłem.

W końcu przyszła kolej na konspiracyjne działania przy domu na Żeromskiego (oj podobało się!) i przejście podziemne. Kwintesencja OC! Na koniec szybkie modły przy ostatnim z totemów i Ksawerów jest mój.