Nadwarciańskie ruiny

Chyba śmiało mogę powiedzieć, że Koło to jedno z miast, które traktuję jak swoje. Spędziłem tu w zasadzie jakąś część swojego życia, a i teraz średnio raz w miesiącu wracam z jakichś powodów. Skłamałbym twierdząc, że w życiu nie napiszę tutaj niczego więcej, co wiązałoby się z tym miastem, ale nie chcę uprzedzać faktów. Korzystając z okazji i wolnej chwili wybrałem się ponownie w ruiny tutejszego zamku. Matko kochana, ile razy przyłaziłem tu na wagary! 

Opuszczając stare miasto, czy jak kto woli „kolską wyspę”, zjeżdżam z ronda na jeden z wałów przeciwpowodziowych i jak po sznurku, do samego zamku. Słońce przez szybę daje nieźle, ale poranne powietrze aż dźga mrozem. Nadwarciańska warownia powstała jeszcze przed 1362 rokiem z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, jako samodzielny punkt oporu niepowiązany z sąsiadującym miastem. Wzrost znaczenia zamku przypada na XV wiek, tutaj przedstawiciele Związku Pruskiego spotkali się z Kazimierzem Jagiellończykiem, tutaj po piętnastym lipca podejmowano decyzje o dalszym prowadzeniu wojny z Zakonem Krzyżackim. W 1476 roku przechodzi on w posiadanie Anny, księżnej mazowieckiej. Wycofujące się wojska szwedzkie niszczą zamek, który następnie zostaje własnością Bernardynów (1696-1763). Dawna warownia niszczeje, a pod koniec XVIII wieku popada w zupełną ruinę.

Kręcę się chwilę po okolicy. Z dawnego dziedzińca rozpościera się widok na panoramę miasta. Widać wieżę ratusza, kościoły. O, nawet moja stara szkoła!

Na drugim brzegu Warty jakiś gościu gania się z psami, a ja tradycyjnie już zabieram się za czytanie murów.

Znów przed południem melduję się w domu.

Źródło