Polną drogą

Kolejna z dróg, które iks lat temu należały do moich rowerowych tras. Przejeżdżałem tędy o każdej porze dnia i nocy, niekiedy pokrzepiony chmielem innym razem lekko zawiany po winie z półki tak niskiej, że ledwo widać ją zza lady. Dziesięć lat z hakiem, matko kochano...

  

W kraju, gdzie kapliczki i krzyże celuje się niekiedy co kilkadziesiąt metrów od siebie, raz na jakiś czas trafi się wyjątek, który cieszy nawet moje bezbożne ślepia. Rozstajna wierzba pośród pól, którą by objąć z czterech chłopa potrzeba, widocznie przegrała walkę z ostatnimi wiatrami. Pamiętam, jak majowym wieczorem babki ze śpiewnikami obstępowały ją wokoło, a ja tak z tym rowerem tłukłem się po dziurach... eh, przynajmniej jest co powspominać.

Drogi wiodące przez pola mają to do siebie, że potrafią dłużyć się niemiłosiernie. Niby niewiele, raptem ze dwa kilometry między jednym asfaltem a drugim, a jakby z dziesięć się jechało. Krajobraz monotonny, da się jednak wypatrzeć jakieś pojedyncze skrawki, które przyciągają wzrok.

Gruntówka wpada w asfalt niemal pośrodku wsi. Kilkaset metrów dalej, w centrum, drewniana świątynia z połowy XVIII wieku. Bywałem w środku wiele razy, od chrzcin poprzez wesela aż po pogrzeby.

  

Brama zamknięta i ani drgnie. Wymysł tutejszego proboszcza i jakiś dziwny kaprys, by bronić komukolwiek dostępu do kościoła. Kilka razy toczyłem z nim boje, bo fotografowanie zza parkanu piętnowane niczym grzech śmiertelny. Oj lubię ja się droczyć...

Na tyłach niewielkie wzgórze i (bodajże) aronia w jesiennych barwach. Całkiem przyjemny widok.