Raciążek

Pierwszy raz odwiedziłem Raciążek blisko dziesięć lat temu z Damianową. Za drugim razem przydreptałem tu z buta od strony Ciechocinka, później kombinowałem jak dostać się do jedynki i na Włocławek, aż trafiła mi się okazja pod sam dom. Znowu więcej szczęścia niż rozumu. Ostatnio i tak byłem w pobliżu, więc co mi szkodziło ponownie zajrzeć na zamek.

Pierwotnie znajdował się tutaj drewniano-ziemny gród z połowy XIII wieku. Wzniesiony przez biskupów kujawskich i zniszczony podczas drugiego oblężenia w 1330 roku przez wojska zakonne, niedługo później zastąpiony został budowlą z cegieł. Konkretna data powstania nie jest znana, pewne jest jednak, że inicjatorem budowy był biskup Maciej z Gołańczy. Jego następca, biskup Zbylut z Gołańczy, wzbogacił zamek o mury obwodowe wzdłuż krawędzi zbocza i powiększył nieco jego rozmiary. W kolejnych latach powstały zabudowania gospodarcze i czworoboczna wieża – pamiątka po biskupie Janie Karnkowskim.

W zamkowych murach gościł Władysław Jagiełło i Jadwiga, odbywały się rokowania poprzedzające wielką wojnę z państwem zakonnym. Pod koniec szesnastego wieku, Hieronim Rozdrażewski przekształcił założenia zamkowe w późnorenesansową rezydencję obronną. Dalsze dzieje zamku, to stopniowe popadanie w ruinę i decyzja władz pruskich o ostatecznej rozbiórce z 1804 roku.

Sam Raciążek, jak to Raciążek. W trakcie mojej półgodzinnej wizyty spotkałem dwie kobitki pod kościołem i grupkę gimnazjalistów obalających flachę na tyłach ruin, poza tym zero dwunożnych form życia. Nic. Nikogo.

Wspomniany kościół, jak informuje tablica na murze, powstał w latach 1597-1612 z fundacji biskupa Hieronima Rozdrażewskiego. Jest trzecią z kolei świątynią w Raciążku. 

Rundka wokoło, cap za klamkę i o dziwo otwarte, więc zerknąłem na koniec do środka. No kościół, jak kościół. 

Bliżej zamku, bodajże przed remizą strażacką znajduje się jeszcze pomnik poświęcony okolicznym mieszkańcom biorącym udział w walkach o wolną Polskę.

I to by było tyle, chyba że trafię tutaj jeszcze kiedyś i wypatrzę coś nowego.