Składakiem po dziurach

Rzadko bo rzadko, ale raz na jakiś czas najdzie mnie ochota na rundkę rowerem. Dawniej pykało się dzień w dzień po kilkadziesiąt kilometrów, przeważnie wieczorem, teraz już tylko sporadycznie objeżdżam swoje niegdysiejsze trasy. Ta sporadyczność spowodowała, że rowery rozkraczyły się pod wpływem zaniedbania i jedynym sprawnym gratem w chałupie pozostał niedobity składak. Paskudne to to, obdrapane, z rączkami od WSKi i skrzeczącymi pedałami, ale mimo upływu lat wozi dupę jak należy, a jak się nie ma co się lubi, to wiadomo.

Kilka kilometrów piochami i leśnymi ścieżkami, reszta patchworkowym asfaltem, a co druga chałupa ktoś macha na powitanie. Ot uroki objazdówki po swoim. W miarę cyklicznie staram się zaglądać do swoich skrzynek, przyszła więc w końcu pora na kościół w Nowej Sobótce.

Skrzynka siedzi na miejscu od blisko trzech lat i posiedzi tam pewnie o wiele dłużej, taką przynajmniej mam nadzieję. Sam kościół wzniesiono za to ponad sto lat wcześniej, a dokładnie w latach 1907-1908. Samą parafię ustanowiono zaledwie dwa lata wcześniej, w okresie wielkiego bumu idei mariawickiej na terenie Mazowsza i ziemi łódzkiej. Co by nie mówić, to świątynia bezsprzecznie należy do najokazalszych w okolicy i poważnie cieszy oko. 

Tuż obok znajduje się dom parafialny (1906), pierwotnie pełniący funkcję ochronki i szkoły. Siostry mariawickie prowadziły w nim przytułek dla porzuconych dzieci i sierot. Obecnie prawdopodobnie pomieszkuje w nim ksiądz, chociaż ręki uciąć sobie nie dam. Z Nowej Sobótki mógłbym w zasadzie popedałować w stronę domu, gdzie czekał mnie przyjemny stosik papierkowej roboty, ale pół godziny jeszcze nikogo nie zbawiło, więc dołożyłem nieco kilometrów. 

Kapliczek tu mnoga, jak to na wsi. I choć żadna wybitna nie jest, to jedna od lat wyróżnia się nieco wśród pozostałych. Z tego co wiem, ktoś na podwójnym gazie przypierdzielił w świętości, a ktoś inny poskładał je metodą puzzli w "całość". Kilka kilometrów dalej zjechałem z lichego asfaltu w drogę, która dość malowniczo wije się wśród pól, tuż przy niej sterczy przekrzywiony krzyż. Trochę, jak u Chełmońskiego.

Najbliższe kilkaset metrów, no może nieco ponad kilometr, to pioch i kamienie. Jest też niespodzianka, koźlak. Co prawda nie ten z procentami, ale też fajnie rozwalić się przy nim na małą przerwę.

A później już tylko walka z wiatr... tfu, z papierami.