Jedynką jadąc

Są drogi, które przejechałbym po omacku omijając najmniejsze dziury i wyboje. Pokonując dany odciek przechodzę z trybu manualnego w jakiś dziwny rodzaj autopilota. Niby trzymam kierownicę, zmieniam biegi i depczę po pedałach, jednak mózg zupełnie odpływa w swoją stronę.

I tak jadę. Kilometry mijają, wycieraczki uwijają się jak mogą (o, lewa dobrze nie zbiera, trzeba wymienić), tirówki mokną na poboczu. Raz ja kogoś, raz mnie wyprzedzą.

Dziadek w seacie miga długimi, pewnie za przystankiem znowu ustawili się z radarem. No nic, trzeba zdjąć nogę z gazu i ochoczo dostosować się do przepisów ruchu drogowego. Do domu już niecałe czterdzieści kilometrów, pada coraz mocniej, nudniej już się nie da.

Sośnicka w radio pruje aleją gwiazd, a moja monotonia pryska za sprawą migających światełek przejazdu kolejowego. Chwila na zestrojenie się z rzeczywistością, przejście w tryb manualny... jak tylko podniosą szlaban, znów włączam autopilota.