Niczym za dawnych lat, na długo przed świtem spakowałem klamoty i pożegnałem się z domem. Samochód porzuciłem na skraju leśnego duktu i omijając ścieżki ruszyłem w znanym sobie kierunku. Niby błądząc, tak naprawdę zostawiałem za sobą kolejne fragmenty lasu, które mógłbym bez problemu odtworzyć z pamięci.
Są miejsca, do których nie potrzeba wytyczonych szlaków; wystarczy znajomy pień...
