Dzwonnica, chrzcielnica i karawaka

Najbliższe okolice jedynki na odcinku Łódź – Toruń zjeździłem już niemal do obrzydzenia, ale na mapie pozostało mi jeszcze kilka białych plam, o których coś tam słyszałem, lecz zawsze jest mi nie przy okazji.  Skoro udało mi się już zgwałcić gramatycznie pierwsze zdanie, to ze spokojnym sumieniem mogę przejść do sedna. Dzwonnica w Grabkowie.

Kilka kilometrów na południe od Kowala postawili znak informujący o tym, że jakoby we wsi Grabkowo będzie mi dane obejrzeć cuda dziwy w postaci wspomnianej dzwonnicy. Nigdy wcześniej nie przeszło mi przez myśl zerknąć do internetu i dowiedzieć się czegoś więcej, wydylowałem się więc na przysłowiowego sapera by, jak to mawiał mój profesor od filozofii, doświadczyć stanu zastanego w sposób empiryczny. Sentyment jakim darzę wszelkie wiejskie kościoły widocznie zaspał, bo stan zastany jakoś nie chciał powalić mnie na kolana. Ot dziewiętnastowieczna dzwonnica, obok kościół i to wsio.

Obecną świątynię postawiono w 1889 roku w miejscu drewnianego kościółka z XV wieku. Trochę szkoda, ale czasu nie cofnę. Zatoczyłem rundkę wkoło murów i na koniec rzuciło mi się w oczy coś, co moja ślepota zignorowała na samym początku. Kamienna chrzcielnica. Na bank musiała znajdować się w poprzednim kościele.

Kilkaset metrów dalej, jadąc w stronę cmentarza, natrafiłem na trzy krzyże. Dwa standardowe, jeden nieco mniej. Choleryczny, morowy, czy jak kto woli karawaka. Zapewne pamiątka po zarazie, która pałętała się tutaj w przeszłości. Taka forma krzyża wywodzi się z szesnastowiecznej Hiszpanii, konkretnie z miasta Caravaca (stąd spolszczona nazwa). Do Polski przywędrował mniej więcej pod koniec w XVIII wieku.

Dosłownie chwilę po cyknięciu ostatniej fotki rozpadał się deszcz, więc do samochodu i wio dalej!