Chełmża i okolice

Do Chełmży wybierałem się już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie było mi po drodze, aż do teraz. Pogoda się przetarła, więc wieczorem zgrałem GPXy na garmina i z samego rana wioo! No dobra, może wcale nie tak z samego rana, ale jakoś po dziesiątej parkowałem już kilkadziesiąt metrów od pierwszej skrzynki przy kościele św. Mikołaja. Ponoć to jeden z najstarszych zabytków miasta, pochodzący jeszcze sprzed 1248 roku.

Nie ryzykowałem podejmowania samej skrzynki, bo akurat po drugiej stronie ulicy postanowili urządzić sobie pogawędkę i chyba niezbyt im się spodobałem. Sama starówka i te wąskie uliczki wyglądają całkiem fajnie, można nawet wypatrzeć kilka pamiątek z przeszłości.

Poszwendałem się chwilę tu i tam, zrobiłem małe zamieszanie w bibliotece i podreptałem na cmentarz. Z daleka już widać XIX wieczny grobowiec rodziny Zawiszów Czarnych z Warszewic, kolejne miejsce w Chełmży, które warto zobaczyć. Alfred Zawisza Czarny pochodził z Soboty niedaleko Łowicza, po upadku powstania listopadowego znalazł schronienie w Prusach skąd później wyjechał do Belgii. Już jako obywatel Prus został właścicielem Warszewic nieopodal Chełmży, wyhaczył sobie kobitkę – Zofię Jeżewską z Topolna pod Świeciem i bardzo szybko wkręcił się środowisko miejsowej elity. Zmarł 13 maja 1878 roku. Tyle historii, czas zabrać się za szukanie kesza. Obok kręciła się jakaś babeczka, więc musiałem ratować się telefonem do Bamby, żeby znowu nie robić niepotrzebnego zamieszania. Po chwili mogłem na spokojnie logować znalezienie.

Pozostałych keszy albo nie było, albo nie szło ich podjąć w miarę dyskretnie, więc zdecydowałem się jeszcze na szybki spacer ulicami Chełmży i ruszyłem dalej. Swoją drogą, to widziałem chyba jedną z fajniejszych wieżę ciśnień i… Charliego Chaplina.

Objeżdżając pobliskie jeziora trafiłem do Grodna. Zrobiłem sobie mały piknik na miejscu osady z epoki żelaza i pojechałem dalej. Aha, sama osada datowana jest na lata 733 – 648 p.n.e., czyli funkcjonowała mniej więcej w tym samym czasie, co ta w Biskupinie.

Po drodze przystanąłem w Kończewicach. Pierwszy raz spotkałem się z podobną formą pomnika: kawałek muru ze szklanymi gablotkami, a w środku woreczki z ziemią z miejsc, gdzie w walkach brali udział Polacy. Jadąc jedynką warto skręcić tu na chwilę! Samej skrzynki znowu nie znalazłem, w zasadzie to nie miałem nawet okazji jej poszukać, bo służby porządkowe majstrowały coś w okolicy.

Na koniec trafiały mi się same perełki architektury sakralnej i nie tylko! Szkoda tylko, że dworek w Nawrze otoczyli czujnikami ruchu i zwiedzanie musiałem ograniczyć do bezpiecznego minimum, ale i tak warto było zawitać w te strony. Zatrzymałem się też na kilka minut pod kościołem św. Katarzyny Aleksandryjskiej, udało mi się nawet zajrzeć do środka.

Z Nawry udałem się pod kapliczkę św. Rozalii skitraną w lesie w pobliżu Przeczna. Miejsce trochę skojarzyło mi się ze studnią św. Barnaby w okolicach Konina, bodajże w Bieniszewie. Różnica taka, że tutejsza studnia zupełnie wyschła, a tam woda płynęła drewnianymi rynnami do jakiegoś strumyka. O samej kapliczce i historii związanej ze św. Rozalią warto poczytać, ale nie dzisiaj. Może kiedyś skrobnę coś osobno, albo ciekawość każe Wam poszperać w internecie. Będąc w tych stronach koniecznie trzeba przystanąć przy kościele w Przecznie. Matko kochana, jak ja lubię tego typu kościółki pochowane po wsiach!

Z Przeczne puściłem się polną drogą do Biskupic i to był błąd. Ostanie kilkaset metrów było tak rozkopane, że musiałem zawrócić i robić rundę asfaltem. A co jest w Biskupicach? Dokładnie, kolejny kościół!

Na koniec jeszcze szybka skrzynka w Brąchnówku i wio do domu, piwa się napić. 

PS. Obiecuję przeprosić się z normalnym aparatem i zacząć zabierać go ze sobą.