Źródła Strugi Młyńskiej

Przyznam szczerze, że rano przez chwilę wpadł mi do łba głupi pomysł, żeby jednak zrezygnować i zostać w domu. Pochmurno jakoś, kropi i do tego pewnie zimno, a tu w planach łażenie po lesie i diabli wiedzą co jeszcze… no nic, nie takie ulewy się przeżyło, jadę! Sprawdziłem jeszcze mapę, pi razy oko zaplanowałem trasę i zapakowałem się do samochodu. Na rozgrzewkę zgarnąłem kilka skrzynek spoza projektu, opierdzieliłem śniadanie na jakiejś łące w okolicy „Trójstyku Wielkiego Księstwa Poznańskiego, Królestwa Kongresowego i Prus Zachodnich”, poszwendałem się jeszcze w kilku innych miejscach i zgodnie z planowaną wcześniej godziną dobiłem na eventowe kordy. 

Pogoda postanowiła się poprawić, słońce wylazło zza chmur i zrobiło się aż za gorąco… no nic, nie takie upały się przeżyło, idę w las! Na pierwszy ogień poszły ruiny młyna wodnego i co jest kurde, nic nima?! Miejsca, gdzie przyroda i czas upominają się o swoje, zawsze zatrzymują mnie na chwilę dłużej i dają okazję do myślenia (a ponoć nie używam mózgu), ale tym razem spędziłem dodatkowe minuty na szukaniu skrzynki, która jak się później okazało była jednak na miejscu. Ale nic, nie marnując czasu wygramoliłem się i zgodnie z założonym planem ruszyłem dalej. Po przedarciu się przez pokrzywy i inne badziewia zgarnąłem dwa kolejne kesze nad stawem i jednego na drugim brzegu. Szybki powrót na drugą stroną, mała wspinaczka na drzewo i następne skrzynki zaliczone… szło aż za łatwo!

Czas na odpoczynek? No niby tak, więc kilka łyków wody i wio dalej. Coś mi się popierdzieliło, zamiast trzymać się planu odbiłem w drugą stronę na Mokradła i dalszą wędrówkę musiałem kontynuować pod prąd. Niby chciałem skrótem dostać się do kesza po drugiej stronie, ale pewnie do tej pory siedziałbym w bagnie, więc odpuściłem i skierowałem się w stronę Wrzosowiska. 

Słońce daje się coraz mocniej we znaki, woda się kończy, a ja dobiłem dopiero do Trzeciego Stawu. Jak dla mnie, jedno z najciekawszych miejsc w całej serii. Jakiś wąwóz, w dole coś płynie, trochę przeskakiwania po kamieniach i suchą stopą dostałem się pod skarpę. Okolica malownicza, ale wybrałem chyba najbardziej ekstremalne z możliwych podejść – bezpośrednio po zboczu na kordy i na szczyt urwiska. Wlazłem, nie spadłem, przeżyłem, mogę iść dalej.

Tak w ogóle, to widoki ze zbocza mocno przypominają mi fragment ścieżki nad Gąsawką, która z tego co widzę, zaczęła się rozrastać o nowe skrzynki. Trzeba kiedyś uzupełnić zaległości. Ale Struga Młyńska też sama się nie zrobi, więc komu z drogę, temu… Mostek nad Źródliskiem! O cholera, kolejne miejsce, gdzie gęba sama się uśmiecha! 

Trzy następne skrzynki poszły migiem i w końcu na okrętkę dotarłem na drugą stronę Mokradeł, gdzie dopadła mnie podejrzana ekipa z garminami, ponoć na jakiś event przyjechali i szukali czegoś w lesie. Dziwni co nie? Na szczęście oni w swoją, a ja w swoją i za kilka minut stałem już pod Obeliskiem w Rudach. Po kolejne pudła miałem podjechać na koniec samochodem, ale puściłem się jednak z buta i jak się okazało, nie tylko ja wpadłem na taki pomysł, bo pod kordy można było trafić po śladach poprzedników.

Jeszcze tylko powtórka w ruinach młyna i wio na ognicho! Aha, na koniec jeszcze quiz, owny, sznytki, pogaduchy i inne mniej przyjemne rzeczy. Żartuję ofkors, fajnie było spotkać się nowymi twarzami, fajnie było spotkać te już znajome!

Dzięki za całokształt!